Gittim geldim, öldüm, dirildim, felç oldum ama her şeye rağmen hayata tutundum, hiçbir zaman bu hayata sakat veya engelli olarak yaşamak istemedim, öyle oldu.
Peki nasıl öyle oldu? Neden böyle kaldım, hepsinin çok açık hikayesini sizlerle paylaşmak istiyorum bu köşe yazısında…
Kasın ayının, gece saat ikisi ve ben çok derin bir uykudan aniden küçük abdest zorlaması ile uyanıyorum, her zaman olduğu gibi…
Özellikle kış ve serin gecelerde her saat başı uyandığım gibi, kalktım, yatağımdan oturup, iki ayağımı yataktan sarkıttım, o an yani düşmeye başlamadığım ana kadar her şet çok normal, aklım başımda ve ne yapacağımı bilen biriydim.
Ve… Aniden sağ tarafıma doğru yaklaşık bir metrelik yataktan, sağa doğru şiddetle düşüverdim, sağ tarafımın cansız ve hareketsiz bir çuval misali yere yığıldı.
O an neye uğradığımı şaşırdım ve yan dolaba değer sağ gözüm üstü olan, alnımın yarıldığını bile fark edememişim, ne ilginç bir düşüş ve ne ilginç bir an!
O an yalnızlığımı, o an çaresizliğimi ve ne aciz bir yaratık olduğumu çok kısa bir sürede anlamış oldum, ne sağ kolumu, ne sağ bacağımı ve ne de dilimi oynatamadım.
Çaresiz bir şekilde öfke ve sinirle yerlerde debeleniyor, bir türlü hareket edemiyordum, konuşma yok, hareket yok, kolumu vücudumun altından çıkaramıyordum.
Vücudumun geriye kalan sol yanı ile bir şeyler yapmak için, çabalıyor, sol yanının verdiği kuvveti kullanmaya çalışıyordum.
Öfke, acizlik ve sıkıntı dakikalar geçtikçe büyüyor ve kendimi benden yaklaşık 20 metre ilerdeki cep telefonuma yetiştirmek için büyük bir çaba içine girdim.
Öncelikle sol kolumu bir yere tutunarak, kendimi sol yan üzerine yatırmak için büyük bit çaba içinde ve gelmekte olan, küçük abdestimin altımı ıslattığını fark ettim.
Sol yana vücudumu çevirmeyi başardıktan sonra, bu sefer işi yerde kayarak sürünerek ve sol kol, sol elimi kullanarak, oturma odasındaki masaya kadar, sürünmek zorunda kaldım.
Bu sürünmeyi bu kadar kolay ve akıcı zannetmeyin, büyük bir zekâ ve başarı örneği idi benim için.
Bu sürünmemin yakalık bir 20 dakikayı aldığını ve bu çabamdan sonra yetiştiğim masa üzerinden telefonu almam ise yine bir akıl ve düşünce eseridir.
Telefonu elime alır almaz sanki tüm dünya benim oldu, umut, mutluluk ve yeniden diriliş gibi oldu doğrusu!
Telefonu almıştım, sağ elime ve onu açıp çalıştırma ve birini aramak ise hiç mümkün olmadı, tüm çaba ve tüm uğraşlarıma rağmen, bir türlü o vaziyette, sağ el başparmağını telefonu yaklaştırmam mümkün olmadı!
Evet… Yerde, ıslak ve çaresiz bir halde tam bir saat debelenmem ve uğraşmam sonucu, çaresizlik ve umutsuzluk içinde, en sonunda teslim olmama neden oldu!
En sonunda, yaşamdan umudumu kestim ve kendimi diğer yaşam için, hayatın diğer tarafı, yani adına Ahiret veya Alla a kavuşma için hazırlık yapmak için.
Ağzımdan çıkan ilk sözcük ALLAH U EKBER! Ve o an ayağa kalkışım ve hayata yeniden dönüşün ilk kıvılcımı oldu.
Yarın bu konunun devamı ile birlikte olma umuduyla…
