Bizler toplum olarak iş eğitime gelince en üst düzeyde oldukça hassas davranırız, eğitimin önem ve ehemmiyetini bildiğimizi sanırız.
Bu hepimizi temennisi ve hepimizin en büyük arzusu, çocuklarımızı en kaliteli okullarda, en temiz sınıflarda okutmaya çalışırız...
En güzel kıyafetleri, en rahat servisi, en lezzetli yemekleri, en modern cihazları onlara kazandırmaya özen gösteririz...
Ama her nedense en kaliteli eğitici konusunda üzerimize düseni yapmakta istenen duyarlılığı göstermeyiz.
Öretici seçiminde işi sansa bırakır veya işi oluruna bırakırız, nedeni ise bu konuda seçici olma imkanımız eğitimimiz ve alt yapımızın olmayışı...
Bir diğer neden ise özel olsun devletin olsun eğitim kurumlarına olan güvenimiz ve eğiticilerini sorgulama ihtiyacı duymamamız.
Konu ile ilgili yeterli olmayışımız bizleri eğitimde en önemli konuyu gözden kaçırmamıza neden oluyor.
Sistem eğitim kalitesini düşürmek için sunduğu olanakların tamamını sulandırıyor.
Öncelikle eğitici ve öğretici yetiştirmekte düşürdüğü kalite, tüm eğitim sistemine yansımaktadır.
Pedagojik formasyondan, eğitim bilimlerinden, insan psikolojisinden uzak kalan eğitici kendisi gibi, eksik ve yetersiz bir kitle yetiştirmektedir.
Sistem bu ayıbını gizlemek ve devlet gücünü göstermek adına bazen yaptığı eğitime destek efsaneleri ile olan motivasyonu da tamamen bozmaktadır.
Tıpkı personel alımında yaptığı gibi, önce sınav yapar sonra kendi yaptığı sınavı tanımaz...
KPSS de alınan puanlara göre değil, mülakatta verilen cevaplara göre işe yerleştirir...
Devlet geçmişte eğitime destek anlamında, birçok yardımlar yapmaya çalışır ama bu yardımlarındaki çifte standardı ile öğrenci ve velilerin beynini karıştırır onları deliye çevirir, bin pişman eder...
Dun kitaplar karaborsaya düştüğü gibi bu gün de tabletlerde aynı işkence olacağı açık...
500 bin tablet yardım açıklamasını yapan hükümet kafaları karıştırmak için bir sürü şart sıraya koyar.
Sonuç hem veren, hem alan memnun kalmaz ve istenen amaç sağlanmaz.
