Dün 23 Nisan Çocuk bayramı kutlamaları yapıldı, her zamanki gibi, varlıklı ve elit kısım çocuklarının, süslenip, ellerine bayraklar, çiçeklerin verildiği ve orada burada dolaştırıldığı bir gün oldu…
Meydanlarda, alanlarda, çocuklara törenler yaptırıldı, bandolar ve çeşitli kıyafetlerle, milli marşlar ve şiirler okutuldu…
Ama hiçbir makam ve hiçbir kurum, kuruluş, bu çocukların dünyasına inecek, onları anlayacak ve onların sorunlarına eğilecek bir program yapmadı…
Çocuklardan çok ve fazlası ile büyüklerin eğlence ve oyun günüydü, çünkü oyunların en büyüğünü bu büyük dediğimiz, aklı küçük idareciler oynuyor, siyasiler senaryolarını yazıyor…
Yaklaşık yüz yaşına gelen cumhuriyetin çocukları, maalesef ilk kuruluş yıllarını ve bu bayramların resmileştirildiği günlerin çok gerisinde haklara sahip çocuklar, olduklarının bilincinde bile değiller.
Bu çocukların geleceğini hazırlayan büyükler onları bayramlarda sevindiren, anne ve babaları maalesef onların geleceğini karartacak her türlü yanlışı yapıyor ve yapmaya devam ediyorlar.
Çocukların modern ve çağdaş bir eğitim almaları her geçen gün biraz daha zorlaşmakta ve çeşitli tehlikeli kurum ve kuruluşların, zehirleyici eğitim tuzaklarından kurtulamamaktalar.
Her geçen gün kalitesi, düşen ve verimliliği azalan bir eğitim sistemi ile karşı karşıya kalan çocuklarımızın çoğu dünya standartlarının çok gerisinde kalmaktalar…
Biraz istatistiklere bakacak olursak;
“2 milyona yakın çocuk işçimiz var.
Resmi rakamlar 15-17 yaş arasındaki çocukları kapsıyor, 15 yaş altındakilerin, özellikle tarım alanında köle gibi çalıştırılan çocuklarla ilgili veri yok!
SGK’ya göre “çırak” olarak gösterilen çocukların sayısı 2015’te 401 bin 164 iken, 2016’da 1 milyon 170 bin.
Çalışan/çalıştırılan 10 çocuktan 8’inin kaydı, belgesi, sosyal güvencesi, hakkı hukuku yok...
2012’de 32 çocuk işçi hayatını kaybetmişti, 2016’da 56 çocuğu iş cinayetine kurban verdik.
Kurban verilen bu çocukların hakkı aranmadı, kanı yerde kaldı, önlem alan filan da çıkmadı!
Nasıl olsa yerini dolduracak çok çocuk var zihniyetini kimse sorgulamadı, bırakın istifa etmeyi , utanıp yüzü kızaran bile çıkmadı.
Çalıştırılan çocuğu koruyamıyor, okuyanı koruyabiliyor mu “cennet vatanımız” peki?
Kâğıt üzerinde “korunsunlar” diye verildikleri kurumlarda, “korusun” diye emanet ettiğimiz bazı aşağılık tipler tarafından taciz ediliyorlar.
Komşunun sapık dedesinden, okulun temizlik görevlisine kadar uzanan utanç dolu bir liste var elimizde uzadıkça uzayan...
Ezbere, sınava, notla değerlendirmeye kuvvet ilerleyen çağdışı, mantıkdışı bir eğitim sistemimiz var; on yıllardır iktidardaki zihniyetin siparişine uygun nesiller yetiştirmeye programlanmış...
Yabancı dil öğretemeyen, bilimi sevdiremeyen, hamasete bulanmış ve ha bire kurcalanan bir müfredat...”
Bu alıntıları ulusal gazetenin köşe yazarından alarak sizlerle paylaşmak istedim. Bu kadar geleceği karartılmış çocuklarımızı süsleyip onlarla alay etmek için onları palyaçoya çevirmeye hakkımız var mı?
Onlara bayram diye, akılları ermiyor diye, böyle bir günde dahi istismar eden, devlet ve devleti idare edenler kendi çocuklarına bakarak bile utanmıyorlar mı?
Bu gün 23 Nisan Neşe doluyor insan, bu tablo ve gerçekler karşısında, hiç utanmıyor mu İnsan?
