Türkiye’nin coğrafyası, tarih boyunca bereketin ve yaşamın merkezi olmuştur.
Ancak bugün geldiğimiz noktada barajların hızla kuruması, göllerin küçülmesi, yer altı sularının çekilmesi ve yağışların azalması, geleceğimiz için büyük bir tehlike çanıdır.
Bir yanda iklim değişikliği, diğer yanda yanlış arazi kullanımı, kontrolsüz madencilik izinleri ve artan orman yangınları, sadece doğayı değil aynı zamanda insan yaşamını da tehdit etmektedir.
Artık su ve gıda güvenliği, ülkelerin savunma stratejilerinden bile daha öncelikli hale gelmiştir. Çünkü suyunuz yoksa, toprağınız kurursa, gıdanız da olmaz. Bu zincir kırıldığında en güçlü ekonomiler bile ayakta kalamaz.
Ormanlar, bu zincirin en önemli halkasıdır. Bir ağacı yalnızca gövdesiyle değil, tuttuğu suyla, koruduğu toprakla ve beslediği canlılarla birlikte düşünmek gerekir. Ancak biz ne yapıyoruz? Yangınlarda kaybettiğimiz ormanlara yeterince hızlı müdahale edemediğimiz gibi, maden izinleriyle de kalanları adeta kendi elimizle yok ediyoruz.
Oysa yapılabilecek çok şey var. Her yıl stratejik bölgelere kurulacak su kuleleri ve yüksek basınçlı fiskiyeler, orman yangınlarının büyümeden kontrol altına alınmasında büyük rol oynayabilir. Bu tür önlemler artık lüks değil, hayati bir gerekliliktir.
Gıda ve su güvenliği sadece çevrecilerin değil, her vatandaşın meselesidir. Çünkü soframıza gelen ekmeğin de, içtiğimiz bir bardak suyun da kaynağı ormanlarımız, derelerimiz, barajlarımızdır. Eğer bu kaynaklar tükenirse, para da teknoloji de bizi kurtaramaz.
Bugün karar vericilere düşen görev, kısa vadeli ekonomik çıkarları değil, uzun vadeli yaşam güvencemizi öncelemektir. Her kaybolan damla su, her yok olan ağaç, yarınlarımızdan çalınan bir parçadır.
Unutmayalım, su varsa hayat vardır. Orman varsa nefes vardır. Gıda varsa gelecek vardır. Ve bunların hepsi birbirine sıkı sıkıya bağlıdır. KAPISININ ÖNÜNDE KURUYAN AĞACA BİR BİDON DOLU SU VERMEKTEN ACİZ TOPLUMUMUZ BU BİLİNCE VARIR MI?